Dit is de tijd van Elia

Verslag van mijn reis naar ISRAEL 13 - 26 oktober 2003

Aanleiding      Tel Aviv-Jaffa        Jeruzalem      De beste wijn voor het laatst bewaard: Haifa-Carmel

Nog meer verassingen             Profetische betekenis

Aanleiding
Tijdens een kerkdienst, werd herhaaldelijk het lied 'Dit is de tijd van Elia', met daarin o.a. de regel 'dit is het Jubeljaar' gezongen.Toen ook nog vanaf het podium werd geproclameerd: 'Dit is het Jubeljaar; God wil bijzondere dingen doen, verwacht grote dingen van Hem.', werd ik me bewust, dat het inderdaad mijn Jubeljaar is: afgelopen september werd ik 50 jaar. Ik heb dat toen ook naar God uitgebeden en het bijzondere was, dat de dag later er een gebedswonder op mijn werk gebeurde.
Later kreeg ik de gedachte, om ter gelegenheid van mijn Jubeljaar, Israel te zegenen. Ik kreeg het verlangen, hetgeen ik had gekregen van vrienden en familie te bestemmen voor Israel. Nog weer later kwam de gedachte om zelf naar Israel te gaan en het persoonlijk te brengen. Waarvoor het specifiek bestemd zou worden was me nog niet helemaal duidelijk, maar hetgeen ik las over een gemeente in Haifa sprak me wel erg aan: men reikt uit naar mensen op straat,  mensen worden bevrijd van verslaving, Joden en Arabieren worden broeders - dit voorjaar waren er 35 Joden en Arabieren gedoopt.
Voor mij ging een oude wens in vervulling:.begin jaren '80 werden mijn ogen geopend voor de Gods liefde en trouw voor zijn volk Israel en zijn doorgaande plannen met dit volk en hoe ik uit de heidenen ook op deze 'edele olijf ' ben geënt.
Ik wilde graag een bemoedigings/-gebedsreis maken en vooral met Messiaanse Joden in contact komen. Vanuit de Shalomgemeente uit Dordrecht, die elke Sabbat heel fijne diensten houdt, heeft men een stichting opgezet: Beth MeBaseret die vaak gebeds-/bemoedigingsreizen organiseert - dit was al weer de 6e reis dit jaar. Omdat hun groep reeds vol was ging ik op eigen gelegenheid, omdat ik de indruk had, dat het m.n. nu belangrijk was, om te gaan.

Ik vloog met wel met de zelfde vlucht als deze groep, waarvan ik velen ken uit, omdat ik zo nu en dan hun bijeenkomsten bezoek. Later in Israel kwam ik ze nog verschillende keren tegen. Maandag - 13 oktober - ik ben vroeg op Schiphol en bij het Security-onderzoek wordt alles grondig onderzocht en m.n. een potje jam, blijkt een groot probleem; er wordt een aantal keer mee heen en weer gelopen en ik ben bijna zo ver, om de pot maar daar te laten, als ik eindelijk toestemming krijg de pot in mijn bagage te bergen.

Tel Aviv-Jaffa
Vanaf het moment, dat ik Israel binnenkwam, voelde ik me er thuis en heel vredig. Ondanks de oorlog, die er gaande is, heb ik er weinig van gemerkt, behalve de soldaten die je overal ziet en de andere veiligheidsmensen. In Israel reisde ik of per bus of lopend en dat beperkt je wel enigszins; ik heb lang niet alles gezien van wat ik had gepland. Het was warm en droog en veel heuvelachtiger, dan ik me had voorgesteld. Ik kwam erg onder de indruk van de conditie van de mensen uit Bijbelse tijden, die alles te voet moesten afleggen. 

In het vliegtuig hoorde ik van de Dordrecht-groep, dat de mars in Jeruzalem reeds de volgende dag zou zijn, dus paste ik mijn reisplan aan. Mijn eerste reisdoel was Tel-Aviv, het gasthuis van de messiaanse gemeente Beth Immanuel. Men heeft een prachtig gebouw en tuin in een wat rommelige omgeving aan de buitenkant van Tel Aviv, op loopafstand van Jaffa, een oude stad (Joppe).
Hier houden zowel de Messiaanse gemeente als een Arabisch sprekende gemeente hun samenkomsten, waarvan ik er een meemaakte.
Ook heeft men een boekwinkel en een prachtig gasthuis in dit gebouw.
Beit Emmanuel bestaat uit ca 350 gelovigen, incl. kinderen, verdeeld over 20 huisgroepen. Men heeft 2 evangelisten, die teams meenemen om overdag en ook vaak 's avonds te evangeliseren.
Het gebouw is heel mooi en 's avonds heb ik hier nog een dienst meegemaakt van de Arabische gemeente.
Ik verstond er wel niets van, maar ervoer wel de eenheid met hen.

Dinsdag 14 oktober  - naar Jeruzalem; hier heb ik eerst een vriendin (Marike Veldman) bezocht, die hier al ruim 25 jaar woont en werkt.  Ze heeft een gezinsvervangend huis, waarin al veel kinderen zijn  opgegroeid en enkele zijn inmiddels getrouwd. Haar visie, Arabische kinderen op te vangen en deze op te voeden met begrip en liefde voor Israel, is werkelijkheid geworden. 's Middags heb ik meegelopen in de  mars van christenen uit de hele wereld. Het was een heel groot feestelijk gebeuren met veel vlaggen en banieren. Aan de reacties van de vele mensen langs de weg, was zichtbaar, dat ze hierdoor werden bemoedigd.

Na de mars gingen we met de Dordrecht-groep naar de klaagmuur en hebben daar gebeden. Ik werd bepaald bij de tekst, dat God hen een 
hart van vlees geeft, i.p.v. een hart van steen. Later mocht ik de vervulling daarvan zien.s 'Avonds ging ik weer per bus naar Tel-Aviv.

Woensdag 15 oktober heb ik de oude stad Jaffa bezocht. Het is een interessante stad met veel kunstgalerijen en o.a. het huis van Simon de Leerlooier. Ook heb ik hier even in de Middelandse Zee gezwommen; heerlijk warm water. Een behoorlijk eind verder lopen was een heel grote overdekte markt.
In het gasthuis trof ik nog Elizabeth, een Nederlandse bidster, die me aanraadde een huis van gebed te bezoeken, waar dag en nacht gebeden wordt. Ik ging er 's avonds naartoe met een andere Nederlandse gast, maar we konden niet naar binnen, omdat men ons niet kende en men wel voorzichtig moet zijn - ik had wel eerst gebeld, maar kon geen telefonisch contact krijgen.
Toen we terug kwamen, bleek de groep uit Dordrecht hier inmiddels ook gearriveerd, om hier te overnachten. Ik heb met hen even bijgepraat en koffie gedronken.

Jeruzalem
Donderdag 16 oktober - 's morgens eerst met de Dordrecht-groep boven op het dak van het gebouw samen gebeden en gezongen.
Naar Jeruzalem gereist, waar ik nog onderdak moest regelen. Via de chr. boekwinkel in de 'oude stad', vlakbij de Jaffa poort hoorde ik van de mogelijkheid van het gasthuis van Christchurch, maar deze bleek te duur voor mijn budget.
Vervolgens ging ik op zoek naar het gasthuis van de Lutherse kerk, die mij in Tel-Aviv al door een Zwitserse was aan bevolen.
Daar aangekomen was ik onder de indruk van de schoonhied van dit gebouw aan de St. Markstreet; ook dit leek wel een oase tussen al de drukke nauwe straatjes, met een prachtig aangelegde tuin, met vijver en terras en binnenplaats. Het is een prachtige stijl aangelegd.
Er bleek ook juist een team van Jeugd met een Opdracht uit USA te zijn. 's middags eerst de oude stad wat doorgelopen.

Ik kwam o.a. bij de oude Grafkerk (Church of the Holy Sepulchre); een enorm grote en donkere kerk, waar ik me niet op mijn gemak voelde.  Via de Lions Gate kwam ik aan de oostkant terecht tegenover de Olijfberg, en die heb ik bezocht. Ik kwam uiteindelijk ook bij het 'Huis op de Berg'. het bordje met deze naam zit nog op de muur, maar inmiddels woont er een Arabisch gezin.  Het viel me op, dat de berg aardig volgebouwd is. Aan het einde van de middag heb ik Marike nog even bezocht en hoorde daar, dat de slotavond van het Loofhuttenfeest (Chr. Ambassade), die avond zou plaatsvinden en niet zoals ik had verwacht op vrijdagavond.

Vrijdag 17 oktober - ontmoette Daniel en Mark (USA) en met hen ging ik de stad in, om Travelers Cheques te wisselen; ik kwam er achter, dat dit via een bank wel erg duur is: van de $ 150,- moest ik er voor de genoten service bijna $ 20  achterlaten! (later bleek bij het postkantoor, dit omwisselen wel gratis te geschieden).

Op de hoek van de straat kwam ik een mobiele bloedbank tegen en ik heb hier bloed gegeven. Dat gaf me wel een goed gevoel, terwijl ik moest denken aan Jesjoea,  een Jood, die al Zijn bloed gaf om mijn leven te redden en me zo het eeuwige leven te geven. Vervolgens ben ik per bus naar Mamre gereisd, m.n. om de plaats te zien, waar Abraham de 3 vreemdelingen ontmoette (Gen. 18). Dat viel me in zoverre tegen, dat het hier om een  woest gebied ging met een vrij moderne Joodse nederzetting. Ik zag geen oude bomen (terebinten), maar wel een prikkeldraadafzetting, een tank en 2 Israelische soldaten, waar ik nog even mee gesproken heb. Het bleek ook niet de juiste plaats te zijn. Ik heb wat foto's genomen en moest vervolgens al weer snel terug, omdat vrijdagmiddag de busdienst al vroegtijdig stopt. Onderweg kwam ik langs de velden van Efratha en kon me een voorstelling maken van de herders en de kudden. Weer terug in Jeruzalem (oude stad), raakte ik door de aanhoudende verkooptechniek al snel meer geld kwijt, dan ik van plan was, maar had hierdoor wel enkelen mooie cadeaus voor thuis voor relatief weinig geld. De man zei ook christen te zijn en gaf op overtuigende wijze aan, dat hij beslist met geld thuis moest komen. De economische nood schijnt wel hoog en je vraagt je af, hoe al die winkeliers met hun propvolle winkeltjes van veelal luxe sierartikelen (en dus ook veel concurrentie) nog een bestaan kunnen opbouwen.

Weer terug in het gasthuis trof ik Daniel en Mark weer, die me uitnodigden met hen shabbat (maaltijd) te vieren. Ik had nog wat fruit, dus dat kon ik meenemen. Nu ontmoette ik ook Joshel, de dochter van Mark, die ook meehielp de maaltijd klaar te maken. We vierden shabbat op de echt Joodse manier met de traditionele gebeden, kaarsen, speciaal brood, wijn, salade en allerlei lekkere dingen. Ook 2 andere jongens waren uitgenodigd Kevin en Joel (Canada) en later kwam Richard (Afrikaanse Engelsman) er ook nog bij. Het werd een feestelijke ontspannen avond in de gezellige kelder van het gasthuis.   Shabbat - 18 oktober - deze dag is het Shimgat Thora.Ik ben naar een messiaanse gemeente (Netyphtia, Narkisstreet 16) gegaan, ruim half uur lopen van het gasthuis en hier trof ik ook weer Kevin en Joel. Het was een fijne dienst, die voor een deel in het engels werd vertaald. In de dienst treft mij de dankbaarheid voor de Thora. De prediker weerlegt nog het verwijt, wat wel eens gemaakt wordt, dat de Thora een afgod zou zijn.

	Hij noemt dit absurd, omdat dan ook Jesjoea, het vleesgeworden woord dit zou zijn. Dat vind ik een interessante gedachte. Na de preek wordt met de Thorarollen rondgedanst door de zaal, waar elk aan mee kan doen.  Na de dienst was er een fijne maaltijd buiten het gebouw, die in de loofhut werd opgediend.   's Middags ben ik via de klaagmuur de Mestpoort (Dung gate)uitgelopen en zo linksom over de Moslimbegraafplaats langs de dichtgemetselde Goude Poort (Golden gate) gelopen.
Het verhaal gaat, dat de Messias als hij (terug) komt, door deze poort de stad binnen zou komen en om dit te voorkomen, hebben de moslims deze poort dichtgemetseld en er een begraafplaats voor gebouwd. Toen ik verder liep, bleek er juist een rouwplechtigheid te zijn en veel drukte bij de Leeuwenpoort (Lionsgate). Hier heb ik even Marike gebeld, of het goed was, dat ik even langs kwam, want ik zou nog even bij haar op het dak (ze woont heel hoog), om over de stad te kijken en wat foto's te maken.  Als ik het met haar heb over de terugkeer van de Joden en het mogelijke gebruik van de Anastasis voor dat doel, bevestigt ze dit en zegt dit reeds in haar dagboek in 1980 genoteerd te hebben. Ze heeft zelf in Griekenland meegeholpen om het schip vaarklaar te maken.

Weer terug in het gasthuis kom ik Daniel weer tegen, die me meevraagt om Simchat Thora te vieren op het oude Joodse plein. We gaan eerst naar Christchurch, een kerk vlakbij. Daar is op dat moment een dansgroep op prachtige muziek aan het dansen en Joshel doet ook daaraan mee. Daar treffen we ook Mark en we gaan dan eerst naar de Klaagmuur. Hier zijn de mensen nu niet meer alleen aan het bidden of uit de religieuze boeken aan het lezen, maar ze dansen nu ook met de Thorarollen. Even later komen we op straat  Bruce, een andere vriend van Daniel, tegen en gaan met hem naar de Jaffapoort, waar we even later een jong Spaans echtpaar met een baby treffen, die met ons meegaan. Bij het Oude Joodse plein aangekomen, treffen we veel mensen, vrolijke joodse muziek en mensen, die met de Thorarollen dansen. We zien meer bekenden, o.a. Joel en Kevin en Richard en we dansen met de mensen mee. Het is een fijne en gezellige avond.

Zondag - 19 oktober - ik wil de Knesset bezoeken en als ik in de buurt kom, wordt ik aangehouden door enkele veiligheidmensen, die mijn paspoort in beslag houden, wat overleggen en me vragen even geduld te hebben. Uiteindelijk houden zich 6 mensen met me bezig, is er druk overlege en krijg ik zeer indringende vragen, op allerlei manieren worden herhaald. Men wil namen van plaatsen, mensen, die ik bezocht heb, foto's zien op mijn digitale camera etc. Uiteindelijk 2 uur later mag ik door en blijk ik na 1 uur, de Knesset gezien te hebben, incl. rondleiding met uitleg. Er waren helaas geen vergaderingen, dus vervloog mijn wens, om minister Nathan Sjaransky te ontmoeten. Ik had hem een @ gestuurd, maar geen reactie ontvangen. In 1978 had ik met een vriend nog actie gevoerd in Oost-Berlijn voor zijn vrijlating in de S.U. en nu vele jaren later in Israel heeft hij uiteindelijk deze hoge verantwoordelijkheid gekregen.
Na dit korte bezoek ging ik naar Yad Vashem, wat wel indrukwekkend was. Een enorm groot en steeds veranderende herinnering aan het verschrikkelijke lijden van de Joden door het Nazi-regime.
Terug in de oude stad zag ik een Internet-cafe en heb ik weer even een berichtje naar het thuisfront gestuurd. Bij het gasthuis trof ik Meta, een Nederlandse vrouw en Luuk, een Belg en we wisselen wat ervaringen uit. Meta heeft al eerder ook via de NEM in Israel gewerkt. Luuk is vooral geinteresseerd in de Palestijnse gebieden. Later op de avond speel ik nog een paar schaakpartijtjes met Daniel.

Maandag - 20 oktober - vandaag wil ik de Masada bekijken en naar de Dode Zee. Ik doe veel moeite, om een reis te boeken, maar de verschillende me aangewezen kantoren blijken of dicht of niet te bestaan. Uiteindelijk blijkt het heel gemakkelijk, omdat je via het centrale busstation gewoon met de normale lijndienst kan gaan.
Hoewel ik de Masada eerst zelf wil beklimmen, ga ik later toch maar d.m.v. een kabelcabine omhoog. Het is heet, zonnig weer en een hele beklimming over lange zig-zagpaden. Zelfs als ik later naar beneden loop, blijkt het een hele afstand. Je krijgt een indrukwekkende beeld van de vestingstad, die dit geweest moet zijn.
Vervolgens ga ik met een bus verder zuidwaarts en onderga even later de sensatie van het drijven op superzout water.
In plaats van zand, voel je grove zoutkristallen op de bodem. Als je ligt of zit op het water, lukt het niet op de bodem te komen.
's avonds weer terug in de oude stad, ga ik nog voor een laatste keer naar de Klaagmuur. Het is er nu relatief rustig.

De beste wijn voor het laatst bewaard: Haifa-Carmel
Dinsdag - 21 oktober - ik neem afscheid van het gasthuis, wat me heel goed is bevallen. In de keuken ontmoet ik Pandora, een erg gedreven evangeliste (USA), die met me bid en vervolgens ga ik met mijn spullen op weg naar Haifa. Met de bus krijg je een goed beeld van de omgeving. In Haifa stap ik over op de lokale busdienst en dan duurt het toch nog 45 minuten, voor ik langs allerlei zig-zag wegen de berg op en neer rij, voor ik op het juiste adres ben: bij Julie Light, een oudere zuster van de messiaanse gemeente Kehilat HaCarmel. Zij heeft een kamer beschikbaar, die ze verhuurt op basis van 'Bed & Breakfast'. Het is een comfortabel huis en zij is een heel aardige vrouw, een soort oma, die nog heel actief is en o.a. de giften-administratie van de gemeente doet. Vanaf haar grote balkon heb je een prachtig uitzicht over de stad. Ik begin in een boek (The road to Carmel) te lezen van de stichter van deze gemeente, David Davis, en leer zo over de voorgeschiedenis hiervan: hoe hij tot geloof kwam en hoe God hem zijn vrouw gaf, hoe hij in Israel op een bijzondere manier werd aangesproken door God en hoe Hij hen uiteindelijk naar de berg Carmel leidde, waar momenteel wonderen van redding, bevrijding en herstel plaatsvinden. Het boek is zo inspirerend en boeiend geschreven, dat ik bijna niet mee kan stoppen. De gedachte komt bij me op, dat dit boek in het Nederlands beschikbaar zou moeten zijn.

Woensdag - 21 oktober - 's morgens ga ik met Julie mee naar het gemeentecentrum op de berg. Zij moet vandaag de administratie bijwerken. De weg er naartoe is veel langer, dan ik dacht. We worden gelukkig gebracht door Pam,  een vriendin van Julie - ook een zuster van deze gemeente en o.a. actief met het uitdelen van voedselpakketten. De lokale busdienst gaat tot een universiteitscomplex. Vandaar zou je dan een 'sharut' (verzameltaxibusje) moeten nemen, maar die zijn er niet op vaste tijden.

Het blijkt een prachtig gebouw te zijn, gebouwd vlakbij het hoogste punt van de Karmel. Het ontwerp heeft veel symboliek. Een rond podium onder het hoogste ('open' = doorzichtig) deel van het dak. Enkele voorbeelden: de deuren van de zaal hebben: 12 ruitjes (12 stammen). Rondom het podium liggen 12 rotsblokken (uit de berg gehakt). Helemaal onder het gebouw is een 'prayer-cave' - gebedsruimte - uitgehakt en prachtig afgewerkt.
Hierboven (en onder de samenkomstzaal) zijn verschillende zalen voor vergaderingen, kinderwerk, kantoorruimten etc.  Op het dak heb je uitzicht op de Middelandse Zee en op de bergen Tabor, Gilboa en Hermon. Het gebouw is door een messiaanse joodse architekt ontworpen en onder technische verantwoordelijkheid van een arabische christen. Het is gebouwd door bijna 500 vrijwilligers uit ruim 40 verschilende landen. Ook hierin komt de visie van 'één nieuwe mens' -Efeziërs 2:15- tot uitdrukking. Het gebouw werd in 1998 geopend.
Dit stenen gebouw is slechts een middel, om op God te wijzen als Schepper en Heer van allen. Het volk van God zijn Zijn 'levende stenen' (1 Petrus 2:5) en wij zijn de tempel van de Heilige Geest, waarin God Zelf woont (1 Corinthiërs. 3:16).
Dit gebouw is uniek in vormgeving en omdat het speciaal voor dit doel werd gebouwd door een inheems messiaanse gemeente in deze moderne tijd. Het gebouw heeft ook als doel, een 'huis van gebed voor alle volken' te zijn (Jesaja 56:7). Vanuit de hele wereld komen christenen hier naartoe en aanbidden samen met hun arabische en joodse familie Jesjoea als Messias en Heer van allen, zoals ik ook zelf mocht ervaren op mijn laatste dag.

Naast het gebouw staat een groot wit gebouw, die momenteel wordt gerenoveerd. Hier wonen vrijwilligers, zijn enkele kantooruimtes, een grote woonkamer, een eetzaal, voorraadruimte en een keuken. Het is een gebouw, die men huurde van de Anglicaanse kerk en welke onlangs is gekocht. Hier wordt ook de 'School of Ministry' gehouden, een 2 week durende cursus voor mannen en vrouwen van God, die zoeken naar een profetisch begrip van de Bijbel en een zalving van God voor de 'eind-tijd'-bediening. Behalve in het centrum, komt de cursist ook op verschillende Bijbelse plaatsen in Israel.
Ik werd teruggebracht naar het universiteitscomplex door Jariv en de korte tijd, dat ik met hem sprak, werd ik getroffen door zijn ijver en enthousiasme voor Gods koninkrijk. Hij is getrouwd, heeft 8 kinderen, warvan er enkele ziek waren. Hij zelf was ziek geweest en nog niet helemaal hersteld, maar hij moet nodig enkele mensen bezoeken voor nazorg en relatievorming. Hij was vroeger betrokken in New-Age toestanden en nu heeft hij vooral bewogenheid voor hippies, die hier naar alternatieve festivals gaan. Hij had een zaak in electronica, maar heeft deze verkocht, omdat 'het nu niet de tijd is voor eigen zaken doen'. Nu is hij fulltime evangelist en God voorziet op verschillende wijzen in  hun  behoeften! Later las ik in het boek 'The road to Carmel', hun bekeringsverhaal: zijn vriendin werd zwanger en hen werd opgedrongen abortus te laten plegen.
Ze wilden dit niet en vluchtten weg van hun familie en kwamen uiteindelijk terecht bij het opvangcentrum Beit Nitzachon (Huis van Overwinning) - vanuit dit werk is de gemeente ontstaan. Hier heeft men zijn vriendin opgenomen en kwam zij tot geloof. Hij werd doorgestuurd naar een opvangcentrum in Eilat, kwam ook tot geloof en ging daarna naar bijbelschool. Na enige tijd, ontmoetten ze elkaar weer en zijn getrouwd en nu zijn ze dus gezegend met een groot gezin.
's Avonds wordt ik gehaald door Eric Benson, die leiding geeft aan het opvangwerk in Beit Nitzachon (Huis van Overwinning). Onderweg praten we over mijn ervaringen en het doel van mijn reis: 'levende stenen' ontmoeten, i.p.v. oude stenen gebouwen en herinnerimngen aan het verleden. Ik ben vol verwachting en vind het een eer, deze mensen te mogen ontmoeten.
Als we het gebouw binnenkomen, zijn ze al begonnen met lofprijs en aanbidding. Later blijkt de groep 17 mannen, nu vooral uit de voormalige S.U. Voor de bijbelstudie, mag ik even een paar woorden delen en ik vraag ik eerst vergeving voor het vele leed, dat hen is en hun familie is aangedaan ook in de naam van Jesjoea, onze Messias. Ook vertel ik zeer bemoedigd te zijn, door het zien van deze groep broeders; ik heb evenals veel christenen jaren geleden gebeden, dat de Joden vrij uit de toen nog gesloten S.U. mochten vertrekken. Ik zie nu vele profetieën in vervulling gaan. De Bijbelstudie gaat over Gods heiligheid en de weg van heiliging. Na afloop wordt ik teruggebracht door Sergei, die me enthousiast vertelt over hun evangelisatie, bijv. d.m.v. de video over het leven van Jesjoea welke ze in verschillende talen beschikbaar. Velen komen er door tot geloof. Hij is zelf in Moskou geroepen, om hier in Haifa te gaan werken als evangelist.

Donderdag - 23 oktober - vandaag wil ik naar Tiberias, wat heel mooi schijnt te zijn. Op straat merk je, dat er veel Russische Joden naar Haifa zijn gekomen. Je hoort veel Russisch spreken en als in de bus folders worden uitgedeeld met wijzigingen in lokale bussysteem, blijkt deze behalve in het Hebreeuws en Arabisch, ook in het Russisch te krijgen. In het Engels echter niet!
Het blijkt per bus een lange reis, met 3x overstappen, hoewel de afstand van Haifa niet zo groot is. Ik doe er ruim 2 uur over. Het is warm en de stad valt me wat tegen. Ik loop naar het meer van Galilea, maar het is er erg rustig. Vanwege het ontbreken van toeristen, zijn veel activiteiten, als bijjvoorbeeld rondvaarten niet interessant. Het lukt me niet een rustig plekje te vinden bij het meer, omdat ik niet weet hoe er te komen. Lopend is te ver en zou teveel tijd nemen. Ik zie een bord met 'The Galilee experience', hetgeen verwijst naar een multimedia show over Bijbelse zaken, een chr. boekwinkel, een rerstaurant en een Internetcafe. Het ziet er van binnen schitterend uit, met veel boeken, CD's, geschenkartikelen etc. Door computerproblemen, is er even geen Internet beschikbaar. De show is ook nu niet te zien, pas om 15.30 als er een engelstalige groep gereserveerd heeft. Normaal is ook Nederlands beschikbaar. Dan moet ik echter al weer in de bus zitten, dus het gaat even niet door.

Weer buiten wordt ik aangesproken door een man, die me vraagt iets voor hem in het Duits te vertalen: bijzondere aanbieding. Hij blijkt een goede zakenman en nodigt me zijn winkel binnen, die iets verder weg ligt. Ik krijg thee aangeboden en uit dank biedt hij me een klein sieraadje aan. We krijgen een gesprek, waarbij ik ook iets over mijn geloof kwijt kan. Eli gelooft vooral in zichzelf en is tevreden met zijn leven. Later probeert hij me nog wel tot een aankoop te verleiden. Dit maal weersta ik echter. Ik neem een foto van Eli en zijn winkel en beloof deze aan hem op te sturen. Als ik zijn naam noteer, vind hij mijn (houten) balpen wel erg mooi en wil deze graag hebben en ruilt voor een plastic balpen. Als ik weer buiten sta krijg ik de gedachte toch weer terug te gaan, om te zeggen, dat God van hem houdt. Hij hoort het gelaten aan en we nemen nogmaals afscheid. Ik loop wat door de stad en door de overdekte markt, koop wat fruit, waar ik op een stoep en in een parkje wat van eet en vertrek weer naar Haifa. 's Avonds wordt ik gehaald door Salmon voor een Bijbelstudie in een Arabische dochtergemeente.  Hij blijkt een goede baan te hebben als computerprogrammeur. Een nadeel is, dat het veel van zijn tijd vraagt, waardoor hij niet voldoende tijd overhoudt voor de gemeente en voor zijn gezin. Hij heeft het dilemma tussen enerzijds het teveel eisende werk en anderzijds zijn financiële verplichtingen.

Hij heeft een keyboard meegenomen en speelt zeer verdienstelijk. Br. Joessef, de voorganger verontschuldigt zich, dat het later dan anders is, omdat hij komt juist terug komt van een begrafenis. Hij zal het woord brengen, maar is ook erg muzikaal en hij speelt op een ander keyboard, die als drumstel wordt gebruikt. De dienst wordt gehouden in een gebouw, van waaruit ook kleding wordt verspreid onder arme mensen.
We beginnen met lofprijzing in het arabisch, waarvan de balangrijkste zinnen voor mij worden vertaald door zus van Salmon.
Als Joessef later het woord brengt, wat door Salmon wordt vertaald, raakt dit mij diep. De tekst is Psalm 44:21 en 22. Later legt hij uit, dat de naam van God vergeten en je uitstrekken naar vreemde goden, ook betekent; te weinig tijd aan God geven en de meeste tijd geven aan vreemde goden: werk, familie, hobbie, tv, etc...
Ik weet, dat God tot mij persoonlijk spreekt en dat ik iets in orde moet maken. Als ik dit na afloop met Joessef deel, zegt hij me ter bemoediging, dat deze boodschap hem als eerste heeft getroffen. Later lees ik hoe, hoe dit ook de kern van Elia's boodschap was: 'Wie is je God? Maak een radikale keuze en leef daar dan ook naar.'
Na de dienst wordt ik door Salmon en Joessef mee uitgenomen, om te eten. Ik ben verbaasd, maar ze vinden dit zelfs 2e keus en Joessef verontschuldigt zich weer.
Door de begrafenis heeft zijn vrouw geen tijd gehad om eten klaar te maken. Ik hoor van de website, die ze juist hebben gemaakt en dat hij via Internet een radiozender heeft, die het evangelie brengt en gospelmuziek. Hij wil naar Egypte, om daar goedkoop CD's met goede muziek te halen. Weer wordt ik getroffen door hun visie, enthousiasme en ijver, om verlorenen te redden. Joessef nodigt me uit, om de volgende dag naar het gemeentecentrum op de Karmel te komen, omdat het aanbiddingsteam dan repeteert. Joessef speelt daarin ook mee. Dat komt goed uit, omdat ik toch al van plan was de berg op te gaan.

Vrijdag - 24 oktober - ik moet eerst naar het postkantoor, om cheques in te wisselen voor contant geld. Dit blijkt nogal even te duren. Later bij de bushalte duurt het ook weer lang, voor de juiste bus stopt. Deze gaat tot de universiteit en dan moet ik wachten op een 'sharut'. Er komt even later wel een, maar die moet juist terug naar de stad. De chauffeur wil wel speciaal voor mij de berg op rijden, maar dat is me te duur. Ik begin maar vast te lopen en hoop dan of een lift te krijgen of een sharut tegen te komen. Liften lukt niet en gelukkig na ongeveer een half uur lopen rijdt een 'sharut' me achter op en kan ik meerijden. Nu betaal ik slechts het normale tarief (7 NIS). Er zit nog 1 andere man in het busje, die ongetwijfeld het hoge tarief heeft betaald. Ik kom pas tegen 11 uur aan bij het centrum.
2 vrouwen doen in de hal dansoefeningen terwijl in de zaal het geluid wordt getest. Even later spreek ik met 1 van de vrouwen; ze heet Dagmar, is Duitse getrouwd met Joeri, een Duitse Rus. Ze ontmoetten elkaar op de Bijbelschool en ervoeren Gods roeping voor Israel. Ze zijn hier nog maar kort en Joeri is o.a. vertaler en speelt mee in de muziekgroep. Ik spreek kort met Karen Davis, die enkele dagen eerder met haar man terugkeerde van een reis naar Singapore. Ze leidt de aanbidding, maar mijn wens, om het lied 'These are de days of Eliah' a.s. shabbat te zingen, willigt ze niet in. Uit principe zingen ze alleen in het Hebreeuws.
 

Ik ga later nog even de berg verder op, om even buiten het dorp het bos in te lopen. Het is erg droog en warm en door het bos heb ik geen uitzicht en ik durf niet al te ver het bos in te lopen, om niet te verdwalen. Ik zie wel een opmerkelijk beeld: er wordt rommel in het bos gegooid en ik zie de stoffelijke resten een oude CitroenVisa,het zelfde type en kleur, die ik vroeger had. Ernaast op een steenhoop (het lijkt op een altaar) ligt het overblijfsel van een andere auto, zodat het lijkt of hier de 'heilige koe' is geofferd!

Ik moet weer op tijd teruglopen, omdat de laatste bus vanaf de universiteit om 4 uur vertrekt en met geode moed begin ik de lange wandeling. Gelukkig is het inmiddels een beetje gaan waaien. Ook nu lukt het liften niet maar na een tijdje komt er weer een 'sharut', die me zelfs thuis brengt. Hij was vergeten me bij de universiteit af te zetten, maar vraagt nu wel 5 NIS extra.

Julie had me uitgenodigd om samen met haar en 2 andere gasten, Jenny en Corry shabbat maal te vieren. Corry blijkt een Australische vrouw te zijn, die zeer verrast is, dat ze met mij Nederlands kan spreken, omdat ze ooit vanuit Nederland via Canada naar Australië is geëmigreerd. Het wordt een fijne maaltijd en met zeer bemoedigende gesprekken.  Jenny komt ook uit Australië en werkt als secretaresse voor David Davis en typte o.a. zijn laatste boek (Elijah's Legacy);  zij wordt o.a. ondersteund door Corry. Corry is een voorbidster en ze heeft Israel al veel vaker bezocht.  Ook nu weet ze dat God wil, dat ze juist nu naar Israel moest gaan. Shabbat -  25 oktober - het is al weer mijn laatste dag. Vandaag zal ik eindelijk David ontmoeten. Ik ga wat eerder naar het gebouw en rij mee met Joeri en Dagmar. Bij aankomst wacht David op een groep, die uit Finland zou komen en voordat de dienst begint wil hij deze iets vertellen over de visie en geschiedenis van Kehilat HaCarmel. De groep komt uiteindelijk niet en dus gaat dit even niet door. Inmiddels raak ik in gesprek met 2 vrouwen, die de bezoekers welkom heten. Een komt uit Zuid-Afrika en ze wil graag in het Nederlands spreken. De andere is een lerares Hebreeuws en ze laat haar leerlingen (jong en oud) niet voorbij lopen, voordat ze een groet in het Hebreeuws beantwoord heeft gekregen op de juiste wijze.  Ik maak ook kennis met Dana, de vrouw van Jariv en een aantal van hun kinderen. Later zie ik tijdens de aanbidding de kinderen enthousiast meedoen met hun vader Jariv die in het muziekteam de trommels bespeelt.

Na de dienst is er bij het gasthuis de mogelijkheid om wat te eten en te drinken. Het blijkt dat vele, ook niet gelovige Joden de gewoonte hebben op shabbat uit te gaan eten. De gemeente is pas de vorige week begonnen met deze mogelijkheid, er staat nog geen reclamebord, toch komen er al verscheidene bezoekers, die nieuwsgierig zijn wat er te doen is en ook gebruik maken van deze faciliteit. Een broeder uit de gemeente had echt visie hiervoor en men ziet dit ook weer als een mogelijkheid om het geloof te delen met hen die gered moeten worden.
Ik heb tijdens de lunch even de gelegenheid met David en Karen te spreken. Ik heb het idee, dat ik hen al vrij goed ken, omdat ik hun boek inmiddels uitgelezen heb.
De 2 jongens, die ze als pleegkinderen hebben geadopteerd, zijn inmiddels allebei in het Israelische leger. De oudste zit in het 3e en laatste jaar; hij is  getrouwd. Ik deel met hen mijn enthousiasme over mijn ervaringen hier. Als ik vertel, dat ik het werk wil ondersteunen zegt David,  dat m.n. het werk onder de Arabieren ondersteuning nodig heeft. Br. Joessef is een nederige man, die zijn eigen carrière heeft opgegeven en nu ook fulltime binnen Gods Koninkrijk werkt, nadat God hem specifiek riep weer terug te gaan naar Haifa. Ik neem afscheid van deze mij dierbaar geworden mensen.
Het is voor mij een groot voorrecht met deze nederige mensen te mogen spreken en getuige te zijn van de grote dingen, die God heeft gedaan en nu doet.

 

Nog meer verassingen...

Als ik 's nachts vertrek met een 'sharut' naar het vliegveld, merk ik, dat de chauffeur wat muziek probeert te vinden, maar het lukt niet echt. Op dat moment luister ik zelf op mijn walkman naar Hebreeuwse aanbiddingsmuziek. Ik krijg de gedachte, hem te vragen eens mijn bandje te beluisteren. Hij bekijkt de Hebreeuwse tekst en doet hem in zijn speler. Vervolgens luisteren we de hele reis naar deze mooie muziek; ik ervaar, dat hij er door wordt geraakt. Bij het vliegveld heeft hij inmiddels het hele bandje afgespeeld en ik vraag hem, wat hij er van vind. 'Niet goed', zegt hij en hij geeft het bandje aan me terug en ik bedank hem, dat hij hem toch heeft gespeeld.
Omdat ik afhankelijk was van de vertrektijd van de 'sharut', ben ik veel te vroeg op het vliegveld. Ik kan gelukkig wel gelijk door de 'Security', wat nogal wat tijd neemt, vooral door de uitgebreide ondervraging. Als ik daar eindelijk mee klaar ben, is de hal inmiddels volgestroomd met reizigers.
Mijn balie bij de 'Check-in' is al bijna open en ik ben een van de eersten. Hier ontmoet ik ook een Japanse jongeman Kazu, die door zijn Joodse vriendin wordt gebracht.
Ik raak met hen in gesprek envertel over mijn ervaringen, m.n. Haifa en merk, dat ze interesse hebben. Doordat ik vroeg ben, kan ik een goede plaats in het vliegtuig (met voldoende beenruimte) krijgen; het werd uiteindelijk een heel comfortabele reis met goede verzorging.
 

Nu ben ik blij, dat ik zo vroeg ben, precies voor de stroom aan. Later kom ik Kazu weer tegen in de hal en we praten verder en laat hem en nieuwsbrief van Kehilat HaCarmel lezen en de brochure van hun 'School of Ministry', die ook door een Japanner wordt geleid. Het is een heel vriendelijke jongeman en later hebben we weer heel leuk contact in het vliegtuig, als hij in dezelde rij als ik een plaats van me af zit.  Op een bepaald moment wordt een filmpje vertoond van Wendy van Dijk, als de vreemde Japanse interviewer met haar Japanse collega. Ik bied hem mijn koptelefoon aan, zodat hij kan horen waar het over gaat en hij vermaakt zich kostelijk.  Als hij niets vindt om te lezen, maakt hij graag gebruik van mijn aanbod, om de verschillende nieuwsbrieven te lezen.

Alle drie hadden ze een ontmoeting met Jejsoea en nu zijn ze een in Hem!. De man bekijkt het vluchtig, kijkt op de achterkant en geeft de brief met afwijzend gebaar aan me terug. Een tijdje later, ongeveer 1 uur voor we landen, wordt mijn buurman wakker en we raken in gesprek. Moshe is een Israeliër, die sinds enkele jaren met een Nederlandse vrouw is getrouwd en in Amsterdam woont. Ik laat hem ook de bewuste nieuwsbrief lezen en merk, dat hij wel heel langzaam leest en dus bied ik aan het artikel voor te lezen. Hij luistert aandachtig en later besef ik, dat de man voor mij nu ook automatisch toch deze boodschap van verzoening en vrede door Jejsoea toch heeft gehoord.  God  heeft humor! Ik heb daarna nog een heel goed gesprek over de situatie in Israel en ook hij is ervan overtuigd, dat Israel de strijd niet op eigen kracht zal redden, maar God nodig heeft. Hij werd bemoedigd en ik ook. God is goed en vol verassingen. Hoewel het dus een lange terugreis is geworden: vertrek 00.30 uur - aankomst Rotterdam ca. 14.00 uur, was het een boven verwachting gezegende terugreis.

Profetische betekenis, juist voor deze tijd!

Een aantal zaken vielen me op bij deze reis:

God maakte me duidelijk, dat dit mijn Jubeljaar is en dat Hij bijzondere dingen wilde doen Dit gebeurde na het zingen van het lied 'Dit is de tijd van Elia' (Opwekkingslied 570) Dat deed Hij direct de volgende dag reeds door het gebedswonder op mijn werk Hij bevestigde, dat het juist nu de tijd was, om een reis naar Israel te maken De gehele reis ervoer ik op bijzondere wijze Gods vrede en rust Ik had veel bemoedigende contacten Ik had heel hoge verwachtingen van deze reis. Pas op de laatste plaats,  die ik bezocht werden deze verwachtingen zelfs meer dan overtroffen Een zeer levende gemeente van Joden en heidenen (Arabische, Russische en andere nationaliteiten), die functioneert, zoals in Handelingen 2: zeer radicaal, delend en uitdelend, bevrijdend en genezend. Duidelijke visie tot totale hulp: geestelijk en praktisch. De visie en ijver van deze gemeente gaf me beschaamd gevoel over ons eigen gemeenteleven Ook Nederland staat voor de keus: kies welke God je dienen wilt! Persoonlijk geraakt door de heldere boodschap: maak duidelijke keuze en neem de consequenties. Leef je geloof. Zonder, dat ik dit wist is deze gemeente ontstaan op de plaats, waar Elia's gebeden voor vuur en overvloedige regen verhoord werden, terwijl God mij ook juist door het lied met de titel 'Dit is de tijd van Elia' naar Israel riep en m.n. naar deze plaats. God riep David en Karen duidelijk naar de Carmel en begon dit werk op de berg, waar Elia eens het volk voor de keuze stelde: voor God of Baal en waar God met vuur antwoordde. Gebeden van lang geleden verhoord:  - de 2 werden 1 (één kudde en één herder) - een hart van steen wordt weggenomen en een hart van vlees geplaatst - begin jaren '80 gebeden dat Russische joden het land mochten verlaten;  - inmiddels zijn duizenden vooral ook via Haifa Israel binnengekomen - mede door hen zijn soms kwijnende gemeente's weer opgebloeid God heeft opwekking voor Israel beloofd en men ziet ook nu een wolk als een mans hand; vandaar ook de logo van de gemeente. God is nu bezig de gemeente te herstellen, niet in de laatste plaats, door Israel weer in beeld te brengen en de band met de edele olijf te herstellen (Romeinen 9-11)

  ©Gerard.K. Boersma - 5 november 2003  (29-4- 2020)